ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΟ ΠΑΠΕΝΜΠΟΥΡΓΚ...

Σκεφτείτε έναν μεγάλο ποταμό της Αθήνας, τον Κηφισό για παράδειγμα… μπορείτε να φανταστείτε πώς θα ήταν αν τον χειμώνα η θερμοκρασία έπεφτε στους -20˚ και πάγωνε τόσο ώστε να μπορούμε να τον διασχίζουμε κάνοντας πατινάζ; Μάλλον θα έμοιαζε πολύ με τον ποταμό Έμς που διαπερνά την πόλη Πάπενμπουργκ της βόρειας Γερμανίας. Ο ποταμός που τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου κάνει τη πόλη να φαίνεται πλωτή, τον χειμώνα μετατρέπεται σε ένα αχανές παγοδρόμιο και αυτό είναι μόνον ένα από τα μοναδικά θεάματα που μπορεί κανείς να δει στο Πάπενμπουργκ.

της Έφης Πάλλη

Η πόλη βρίσκεται μία  ώρα οδικός από το αεροδρόμιο της Βρέμης  ή εναλλακτικά τρεις ώρες από το αεροδρόμιο του Ντίσελντορφ. Συνορεύει επίσης με το Γκρόνιγκεν, επαρχία της Ολλανδίας, για την ακρίβεια ύστερα από 15’  οδήγησης διασχίζοντας τα σύνορα έχεις περάσει από τη μια χώρα στην άλλη.
       Όπως εισέρχεσαι στο Πάπενμπουργκ έχεις την αίσθηση πως όλη η περιοχή είναι ένας γιγαντιαίος μακρόστενος διάδρομος που καταλήγει σε ένα «κουτί» που δίνει την εντύπωση πως ακουμπά στον ουρανό. Όσο πλησιάζω προς το κουτί, και έχω βάλει με το νου μου εκατοντάδες πράγματα που μπορεί να είναι- μερικά από αυτά πολύ μακάβρια-, αχνοφαίνεται πάνω του ζωγραφισμένη μια κίτρινη-κόκκινη-μαύρη σημαία. Χαίρω πολύ, η σημαία της Γερμανίας. Ρωτώντας πας στην πόλη, έλεγαν οι παλαιοί και όπως αποδεικνύεται άδικο δεν είχαν. Το μυστήριο λύθηκε όταν μου εξήγησαν πως το κατ’εμέ κουτί, αποτελεί τη μεγαλύτερη-τύπου γκαράζ- δεξαμενή ναυπήγησης πλοίων, κρουαζιερόπλοιων κυρίως, σε ολόκληρο τον  κόσμο.

Τα ναυπηγεία «Meyer Werft» έχουν ενεργή ιστορία 210 ετών στη κατασκευή πλοίων, ξεκινώντας από ξύλινα και εν συνεχεία εξελίσσοντας τις κατασκευές έφτασαν να δημιουργούν πολυτελή κρουαζιερόπλοια  βάρους 125.000gt.  Η «Meyer Werft» ανήκει και διοικείται σε όλη της τη πορεία από την οικογένεια Meyer- έξι γενιές έχουν περάσει από τη διεύθυνση έως σήμερα- και οι ντόπιοι θεωρούν ότι η συνέχεια αυτή της διαδοχής είναι η συνταγή της επιτυχίας. Κάθε φορά που ένα νέο πλοίο είναι έτοιμο να ξανοιχτεί στους ωκεανούς, πάνω από 250.000 τουρίστες επισκέπτονται το Πάπενμπουργκ γεμίζοντας τις παρυφές του ποταμού κάνοντας πικ-νικ  ενώ διοργανώνονται εκδηλώσεις με συναυλίες και πάρτι. Αποκορύφωμα του εορτασμού είναι η ώρα της εμφάνισης του πλοίου όπου επισκέπτες και κάτοικοι κρατούν αναμμένα κεριά και υπό τον ήχο μιας κατανυκτικής σιγής περιμένουν να ανοίξει η πύλη του ναυπηγείου. Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια που μου ανέφερε ο Γιόχαν, ηλεκτρολόγος στο ναυπηγείο, είναι πως μια δεκαετία περίπου πριν, όταν η «Meyer Werft» πέρασε μία μεγάλη οικονομική κρίση, οι υπάλληλοι δούλευαν άνευ πληρωμής για να διασωθεί η εταιρία.

Πέραν όμως από το ναυπηγείο που αποτελεί σήμα κατατεθέν την πόλης, σε ολόκληρο τον ποταμό Έμς βρίσκονται αγκυροβολημένα πανέμορφα παλιά ξύλινα πλοία για ιστορικούς και αισθητικούς λόγους.
      Όσο περνούσαν οι μέρες, καταλάβαινα πως το Πάπενμπουργκ, δηλαδή ο πύργος του Πάπα, είναι η πόλη των πλοίων και των λουλουδιών. Όπου και αν περπατήσεις όπου και αν κοιτάξεις είτε είναι δρόμος, είτε πάρκο, είτε αυλή σπιτιού αντικρίζεις παντού πράσινο και παρτέρια με λουλούδια, χαρακτηριστικό κοινό με τη γειτόνισσα την Ολλανδία. Μάλιστα, για κάποιες εβδομάδες του χρόνου γίνεται και γιορτή των λουλουδιών με εκθέσεις, χορούς και άφθονη μπίρα.

Δεν σταματώ επίσης να εντυπωσιάζομαι από τη καθαριότητα που επικρατεί στην πόλη, είναι απερίγραπτο το πόσο καθαρή τη συντηρούν. Η Αλίνα, κάτοικος την περιοχής μου λέει « Οι Γερμανοί καθαρίζουν τους δρόμους που περπατάνε, όπως καθαρίζουν τα πιάτα που τρώνε» αυθόρμητα συνεχίζει « και οι Έλληνες το ίδιο ε;» και ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Οι Γερμανοί ως λαός είναι καλοφαγάδες και αυτό φαίνεται από τις επιλογές σε εστιατόρια που σου προσφέρει μία πόλη 35.000 κατοίκων. Ιταλικά, κινέζικα, μεξικάνικα, ελληνικά και παραδοσιακά γερμανικά ρεστοράν  όπου απαγορεύεται ρητά το κάπνισμα είναι η εγγύηση ότι δεν θα μείνεις νηστικός, όσο απαιτητικός και αν είναι ο ουρανίσκος σου. Γεύτηκα τα θρυλικά λουκάνικα Φρανκφούρτης συνοδευμένα από την πιο νόστιμη πατατοσαλάτα και  ενεπλάκην στη μαγεία της παραδοσιακής black forest με τον συνδυασμό του πικρού αγριοκέρασου και της γλυκιάς σοκολάτας να με παρασύρουν στη κόλαση. Δυσκολεύτηκα πολύ να επιλέξω σε ποιο από τα ελληνικά εστιατόρια να κάτσω, στο Μύκονος, το Ρόδος ή το Ολύμπια; Το ένστικτό μου με οδήγησε στο Μύκονος. Παραγγέλνοντας χωριάτικη σαλάτα και παραδοσιακό μουσακά ήμουν σίγουρη πως θα ήταν κακέκτυπα των ελληνικών συνταγών που δεν θα δοκιμάζονταν καν. Τρώγοντας, έμεινα με το στόμα ανοιχτό και το στομάχι γεμάτο! «Αν δεν τα τηγανίσεις πρώτα τα λαχανικά, δεν σου πετυχαίνει ο μουσακάς» μου εμπιστεύεται η Λουίζα και με μια ανάσα συνεχίζει « μου τα έμαθε ο πατέρας μου αυτά, στρατιώτης ήταν πέντε χρόνια στην Ελλάδα στον πόλεμο και δυο πράγματα είχε να θυμάται τις γυναίκες σας, και τον μουσακά σας». 

Το ναυπηγείο το επισκέφθηκα, στους απέραντους πεζόδρομους περπάτησα, τις λίμνες και τα πάρκα τα απόλαυσα, με φόντο τους ολλανδικούς μύλους έκανα περίπατο, όταν όμως βραδιάζει το μεσογειακό ταπεραμέντο ξυπνάει και ζητάει διασκέδαση όσο και αν σε πονάνε οι γάμπες από το περπάτημα όσο και αν έξω έχει πλακώσει η μαύρη μαυρίλα. Και να θες όμως να πας για ποτό δεν μπορείς. Τις καθημερινές όλα κλείνουν στις 8, και μια στο τόσο γίνονται κάποια μικρά πάρτι σε σπίτια. Περίμενα λοιπόν μέχρι το Σάββατο και ένιωσα σαν παιδί 15χρονο που περιμένει πως και πως την χοροεσπερίδα του σχολείου, σαν το κοσμικό γεγονός της χρονιάς. Τα μεγάλα κλαμπ της πόλης είναι δυο, και από νωρίς άρχισαν να γεμίζουν από νέους. Πήγα και στα δύο και θα σας δώσω μια συμβουλή: ΜΗΝ ΠΑΤΕ. Κάθε προσδοκία μου έπεσε στο κενό και απογοητευμένη κατέληξα σε μια επανεκτιμημένη μπιραρία.  

Το Πάπενμπουργκ μου προκάλεσε δέος για την αυτοκρατορία «Meyer Werft», θαυμασμό για την αγάπη την προσοχή και τον σεβασμό που δείχνουν οι κάτοικοι στο φυσικό τους πλούτο, τα παραμυθένια τοπία λουλουδιών, λιμνών και κύκνων, ειλικρινή παραδοχή για την κουζίνα τους. Για τη νυχτερινή διασκέδαση θα δώσω μισό αστεράκι χωρίς να υπονοώ ότι αμαύρωσε το κατά τ’άλλα εξαιρετικό μου ταξίδι. Ich liebe Deutschland!