Οικονομική κρίση, είναι η φράση που όλοι έχουμε πια στα χείλη μας και η μοναδική ‘μελωδία’ που ηχεί πλέον στα αυτιά μας. Πώς φτάσαμε όμως μέχρι εδώ; Φαίνεται πως και εμείς οι ίδιοι, οι Έλληνες, δεν ξέρουμε, κάτι που αποτελεί ένα θλιβερό συλλογισμό για την πολιτική κουλτούρα της Ελλάδας. Ο πιο εύκολος δρόμος είναι το να καταλογίσουμε τις ευθύνες στους πολιτικούς που οδήγησαν τη χώρα μας σε τέλμα. Ο δυσκολότερος δρόμος είναι να αναγνωρίσουμε τα δικά μας λάθη, ο καθένας ξεχωριστά εδώ και τόσα χρόνια, ψηφίζοντας τους ίδιους ακατάλληλους ανθρώπους να μας κυβερνήσουν.Οι λανθασμένες κινήσεις της κυβέρνησης είναι αμέτρητες και συνεχίζουν να είναι.
Το μνημόνιο μας έχει καθηλώσει και η μία απογοήτευση διαδέχεται την άλλη. Οι διαμαρτυρίες, η στεναχώρια, η αδικία και η θλίψη έχουν κατακλύσει τους πολίτες που πασχίζουν μέρα με τη μέρα για ένα καλύτερο αύριο, για εκείνους και τα παιδιά τους και με λύπη καταλαβαίνουν ότι δεν θα έρθει ποτέ.
Οι Έλληνες δεν έχουν χάσει το κουράγιο τους, αλλά τους πιάνει το παράπονο όταν αδικούνται. Το βιώνω καθημερινά, στα διόδια Αφιδνών. Μένω με την οικογένεια μου εδώ και δεκαεπτά χρόνια στο Καπανδρίτι. Τον τελευταίο χρόνο αποκτήσαμε διόδια στο ρεύμα προς Αθήνα. Δεν μας ρώτησε κανείς και φυσικά το ότι είμαστε κάτοικοι της περιοχής δεν ενδιαφέρει κανέναν. Πληρώνω για να φύγω από το σπίτι μου…Δεν μπορώ να το διανοηθώ. Είναι παράνομο, εγώ δεν έκλεισα καμία συμφωνία με την εταιρεία των διοδίων και η πολεοδομία έδωσε πρόστιμο στο κράτος 20 εκατομμύρια ευρώ για παράνομα διόδια. Καθημερινά λοιπόν οι υπάλληλοι στα διόδια μου απαγορεύουν να περάσω και τότε κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και σηκώνω τη μπάρα. Κανείς δεν με σταματά, ακόμα και η αστυνομία αφού μπορώ να κάνω μήνυση για παράνομη κατακράτηση. Αντιδρούμε γιατί οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι της περιοχής μας, που έχουμε χρυσοπληρώσει την Ε.Ο., από τη φορολογία και από τα πανάκριβα διόδια που τόσα χρόνια πληρώνουμε, καλούμαστε να πληρώνουμε για έργα που το κράτος είχε και έχει υποχρέωση να κατασκευάσει και να παρέχει δωρεάν στους πολίτες.
Διαμαρτυρόμαστε έντονα, γιατί αυτό επιβαρύνει περισσότερο το εισόδημα των κατοίκων και εργαζομένων περιοχής μας ,που χρησιμοποιούν την Ε.Ο πηγαίνοντας στα σπίτια και τις εργασίες τους καθώς δεν υπάρχουν παράδρομοι, ούτε αστική συγκοινωνία και κατάλληλο οδικό δίκτυο.
Πώς θα αλλάξει λοιπόν το αύριο; Ο δημόσιος βίος παρουσιάζει τυπικά χαρακτηριστικά του προβλήματος που δημιουργείται από το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς που είναι εντός και αυτούς που είναι εκτός συστήματος. Ο αριθμός των ανθρώπων που απειλούνται από τη φτώχεια αυξάνεται με γρήγορους ρυθμούς. Αυτοί είναι οι ‘εκτός συστήματος’, (όπως εμείς στα διόδια) οι οποίοι διαθέτουν ελάχιστα μέσα για να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί. Από την άλλη πλευρά, οι ‘εντός συστήματος’, προσπαθούν να προστατέψουν τα προνόμιά τους. Αλλά ποιοι είναι οι «εντός»; Είναι εύκολο να πούμε ότι για όλα ευθύνεται ο δημόσιος τομέας. Φταίχτες υπάρχουν παντού. Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει πλέον την ύπαρξη τέτοιων προνομίων.
Η κυβέρνηση έχει δίκιο όταν λέει ότι το μνημόνιο ήταν το μοναδικό όχημα για την διάσωση της χώρας. Ωστόσο το μνημόνιο από μόνο του, δεν είναι αρκετό για να εξασφαλίσει την ενδυνάμωση της κυβέρνησης στο εσωτερικό. Επτά στους δέκα νέους Έλληνες θέλουν να φύγουν από τη χώρα. Εύχομαι μόνο να μην γίνει πραγματικότητα. Γιατί τότε δεν θα μείνει κανείς να προστατεύσει την Ελλάδα από αυτούς που την κατάντησαν έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου