Του Παναγιώτη Τράμπα,
(Dedicado a mi amiga Maria)
Το σύνθημα που είναι γραμμένο στις εξέδρες του Camp Nou ουσιαστικά τα λέει όλα: «Mes que un club». Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος δηλαδή. Και όντως αυτό είναι η Μπαρτσελόνα για πάρα πολλούς. Το καμάρι της Καταλονίας.
Φυσικά τα τελευταία 2-3 χρόνια όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που θαμπωμένοι από το μαγευτικό ποδόσφαιρο της ομάδας του Πεπ Γκουαρντιόλα ισχυρίζονται πως είναι φίλοι της Μπαρτσελόνα. Κανείς δεν τους το απαγόρευσε. Είναι δικαίωμά τους και απόλυτα λογικά αφού πρόκειται για την καλύτερη ομάδα στον κόσμο.
Όμως τόσο για τους Καταλανούς που μεγάλωσαν βλέποντας τη μισητή Ρεάλ να κυριαρχεί, όσο και για άλλους φίλους των μπλαουγκράνα από άλλες χώρες, που υποστήριζαν αυτή την ομάδα για αυτά που πρεσβεύει, τα τελευταία χρόνια μπορούν να χαρακτηριστούν ως δικαίωση.
Δικαίωση για όσους δεν θυμούνται τον εαυτό τους να πανηγυρίζει με τον Μέσι και τον Ροναλντίνιο αλλά για όσους έχουν πανηγυρίσει έξαλλα το ψαλιδάκι του Ριβάλντο που απλά έστειλε την Μπάρτσα στο Champions League της επόμενης χρονιάς, όσους θυμούνται τον Γκουαρντιόλα να «οργώνει» αρχηγικά τη μεσαία γραμμή.
Δικαίωση για όσους έχουμε μισήσει τον Φίγκο και μόλις ακούμε το όνομά του αμέσως μας έρχεται στο μυαλό η λέξη προδότης. Για όσους έχουν επετειακή μπλούζα της Μπαρτσελόνα από το 1999, όταν ο σύλλογος συμπλήρωσε 100 χρονιά ζωής κα είχε στην κορυφή της επίθεσης τους Kluivert και Saviola.
Μπορεί λοιπόν να μην ζούμε στην Καταλονία, μπορεί να μην νιώθουμε όπως οι άνθρωποι εκεί βλέπουν στην ομάδα τους το καμάρι της πόλης, όμως κι εμείς μπορούμε σε μικρότερο βαθμό να αισθανόμαστε περηφάνια για την τωρινή κατάσταση της Μπαρτσελόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου