ΚΑΤΙΑ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ- ΧΡΩΣΤΑΩ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

Της Δάφνης Δασκαλάκη

Ανάμεσα στα γυρίσματα της Κάτιας Δανδουλάκη για την καθημερινή σειρά που πρωταγωνιστεί, τη «Ζωή της Άλλης», και μία συνάντηση με τις αγαπημένες τις φίλες από το γυμνάσιο, συναντήσαμε την ελληνίδα ηθοποιό και μάθαμε για τη ζωή της πριν γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό. Από τη μέρα που γεννήθηκε μέχρι τη μέρα που συμμετείχε στην πρώτη της παράσταση με την Τζένη Καρέζη.

Ας ξεκινήσουμε από τους γονείς σας. Πως γνωριστήκανε;

O πατέρας μου και η μητέρα μου γνωρίστηκαν στην Κατερίνη. Ο μπαμπάς ήταν από την Κρήτη και η μαμά από τη Σμύρνη. Δασκάλα στο επάγγελμα και ο πατέρας μου τελωνειακός όπου δούλευε στον Πειραιά. Μετά πήρε μετάθεση στη Θεσσαλονίκη και επειδή λάτρευε το κυνήγι, κυνηγούσε στην Κατερίνη. Η μαμά είχε τελειώσει μια σπουδαία σχολή που έβγαζε δάσκαλους, του Κουντουρά. Ήταν μια σχολή ενός δασκάλου μεγάλου που έμοιαζε με την ταινία ο κύκλος των χαμένων ποιητών. Ήταν ένα σχολείο πολύ ελεύθερο όπου τους μάθαιναν ποίηση, τους έβγαζαν έξω εκδρομές, τους μιλήσουν για μεγάλους συγγραφείς.

Αυτό που δεν έχουμε εμείς στην Ελλάδα τώρα…

Ακριβώς . Αυτό που δεν έχουμε εμείς στα σχολεία μας. Η μαμά λοιπόν ήταν σε μία εκδρομή με το σχολείο στην Κατερίνη. Γνωριστήκανε εκεί, ερωτευτήκανε και παντρευτήκανε. Μετά λοιπόν από ένα αγοράκι που χάσανε στην Κατοχή και 7 αποβολές που είχε η μητέρα μου γεννήθηκα εγώ στη Θεσσαλονίκη.

Η μαμά είχε λαχτάρα να κάνει παιδί και έτσι όταν βγήκα εγώ ως όγδοη απόπειρα, μου είχε τρομερή αδυναμία και με μεγάλωσε, όντας και δασκάλα, με απόλυτη πειθαρχία, στρατιωτική αλλά και τεράστια αγάπη. Αυτός ο συνδυασμός που δεν ξέρω πως τον βρήκε, λειτούργησε πάνω μου καταλυτικά για όλη μου τη ζωή.

Μιλάμε λοιπόν για μία αυστηρή μαμά;

Η μαμά ήταν πολύ αυστηρή αλλά και πάρα πολύ τρυφερή συγχρόνως. Μου έλεγε δηλαδή ότι τα όρια σου είναι αυτά. Ας πούμε, θα πάς στην παιδική χαρά αλλά δεν θα ανέβεις στο μύλο, γιατί εγώ ανέβαινα στο μύλο και ζαλιζόμουνα και γυρνούσα σπίτι με εμετούς. Μου έλεγε, λοιπόν, ότι αν το κάνεις είμαι υποχρεωμένη να σε τιμωρήσω. Πήγαινα λοιπόν εγώ, 4 χρονών ακόμα, στην παιδική χαρά. Γύριζα σπίτι χάλια άρρωστη, με ρώταγε τι έκανα και της έλεγα την αλήθεια, ανέβηκα στο μύλο.

Τουλάχιστον ήσασταν ειλικρινής…

Ηλίθια θα με χαρακτήριζα καλύτερα. Μου έλεγε λοιπόν είμαι υποχρεωμένη να σε τιμωρήσω. Ποιο παιχνίδι σου αρέσει να παίζεις, έλεγα το ποδήλατο. Μου έλεγε, λοιπόν, για μια βδομάδα θα καθόμαστε μαζί στο μπαλκόνι και θα βλέπουμε τα παιδιά να κάνουν ποδήλατο και εσύ δεν θα κάνεις μέχρι να τελειώσει αυτή η τιμωρία για να καταλάβεις τι σημαίνει δεν πρέπει να κάνω και υπόσχομαι.

Αυταρχισμός ή μάθημα ζωής;

Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι μάθημα ήταν για μένα αυτό, για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Μετά όταν μεγάλωσα θυμάμαι η μητέρα μου, μου έλεγε «όταν σε έβλεπα στο μπαλκόνι με τα χεράκια αρπαγμένα από τα κάγκελα να αναρωτιέσαι τι μέρα είναι και αν τελειώνει η τιμωρία, πήγαινα μέσα στην κουζίνα και έκλαιγα αλλά έσφιγγα την ψυχή μου γιατί έλεγα τώρα είναι που βάζω τις βάσεις».

Σαν διάπλαση χαρακτήρα μου ακούγεται…

Ήθελε να δημιουργήσει ένα δυνατό χαρακτήρα που θα ήξερε μέχρι που μπορεί να φτάσει και μέχρι που δεν μπορεί. Και έτσι κατάλαβα τι σημαίνει πειθαρχία, τι σημαίνει έχω όρια και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στη μετέπειτα ζωή μου. Να ανήκω σε ένα σύνολο χωρίς να δημιουργώ προβλήματα αλλά και να ηγούμαι ενός συνόλου.

Ο πατέρας σας συμμετείχε;

Ο πατέρας μου δεν ανακατευόταν καθόλου. Ήθελα εγώ να πάω εκδρομή, μου έλεγε η μητέρα μου δεν θα πάς, πήγαινα εγώ στον μπαμπά παρακαλώντας, έλεγε εκείνος «ό, τι πει η μητέρα σου». Δεν ήταν ότι τράβαγε ο ένας από εδώ και ο άλλος από εκεί.

Ισορροπημένα, λοιπόν, παιδικά χρόνια;

Πραγματικά, έζησα αυτό που λέμε «ευτυχισμένα παιδικά χρόνια». Με πάρα πολύ παίξιμο στο δρόμο και επειδή ήμουν μοναχοπαίδι, όταν μαζευόμουν στο σπίτι, ασχολιόντουσαν πάρα πολύ μαζί μου. Αυτό γινόταν μέχρι τα 7-8 μου χρόνια γιατί μετά η μητέρα μου με άφησε τελείως ελεύθερη, μόνη μου να διαλέγω και να αποφασίζω. Μου είπε τώρα πια δεν με χρειάζεσαι.

Τα παιδικά σας χρόνια τα περάσατε στη Θεσσαλονίκη;

Μέχρι τα τέσσερα μου χρόνια μέναμε εκεί και μετά ανεβήκαμε στην Αθήνα. Λόγω της ευαισθησίας που είχα στις αμυγδαλές μου και με το κλίμα που επικρατούσε ήμουν μονίμως άρρωστη. Και έτσι εγώ έβγαλα το υπόλοιπο σχολείο στην Αθήνα.

Συγγενείς στην Αθήνα;

Όλοι οι συγγενείς από τη μεριά της μητέρας μου ήταν στη Θεσσαλονίκη, την οποία επισκεπτόμασταν συνέχεια και από τον πατέρα μου, στην Κρήτη. Ακόμα και τώρα η μισή μου καρδιά είναι στη Θεσσαλονίκη και η άλλη μισή στην Κρήτη. Μείναμε στην ίδια γειτονιά που μέναμε μέχρι πριν 30 χρόνια. Στους Αμπελόκηπους, πίσω από τον κινηματογράφο Άστρων και μέχρι τα 25 μου χρόνια ήμασταν εκεί. Στην Αθήνα δεν είχαμε συγγενείς και περιέργως, κάθε φίλη που γνώριζα τύχαινε να είναι από τη Θεσσαλονίκη. Απέκτησα, λοιπόν, πολλούς φίλους αφού ουσιαστικά εδώ μεγάλωσα σε αντίθεση με τους γονείς μου που κατά κάποιο τρόπο αρνιόντουσαν να δημιουργήσουν φιλίες. Δεν μπορούσαν να κάνουν τους φίλους που είχαν εκεί.

Σχολείο που πήγατε;

Δημοτικό πήγα στους Αμπελόκηπους και μετά τη τελευταία τάξη του δημοτικού την έβγαλα στο Αρσάκειο και μετά όλο το γυμνάσιο στο Αμερικάνικο Κολλέγιο.

Φιλίες;

Αγόρια δεν είχαμε τότε, τα σχολεία χωρίζονταν και έτσι οι φιλίες ήταν πιο πολύ μεταξύ του ιδίου φύλου. Φίλες, όμως, είχα πολλές. Έχω κρατήσει δεσμούς με 3-4 παιδικές μου φίλες από το σχολείο που της νιώθω σαν οικογένεια μου και προσπαθώ να τους κρατάω πάρα πολύ ζεστά, σαν αδέλφια μου τις νιώθω. Πιστεύω πως ανεξάρτητα από τη οικογένεια, που κάποια στιγμή φεύγει, οι φίλοι είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός.

Βγαίνατε ή προτιμούσατε να μένετε σπίτι;

Ήμουν υπερφορτωμένο παιδί από εξωσχολικά μαθήματα. Το κολλέγιο τελείωνε 5-6 το απόγευμα, μέχρι τις 10 είχα εξωσχολικά μαθήματα. Έκανα ιταλικά, γαλλικά και πιάνο. Ήμουν και πολύ καλή μαθήτρια, διάβαζα πολύ, όμως η μεγάλη μου αμοιβή για το πόσο διάβαζα ερχόταν το Σάββατο και την Κυριακή όπου πήγαινα σινεμά και θέατρο. Η μητέρα μου ήταν τρομακτικά θεατρόφιλη και η λατρεία της ήταν να με παίρνει από πολύ μικρή και να πηγαίνουμε θέατρο.

Από εκεί πηγάζει και η δική σας αγάπη για το θέατρο;

Το θέατρο το λάτρεψα μέσα από τη μητέρα μου. Την άκουγα να απαγγέλει με τις ώρες, κάτι που έκανε καταπληκτικά και λίγο- λίγο άρχισα να καταλαβαίνω, μόνο που δεν τολμούσα να το πω ούτε στον εαυτό μου, ότι κατά πάσα πιθανότητα, αυτό ήταν που θα διάλεγα να κάνω. Φτάνοντας στα 17-18 μου χρόνια, παρόλο που έδωσα για το πανεπιστήμιο, ήξερα πολύ καλά τι ήθελα να κάνω. Παράλληλα με τη νομική και το Deere όπου έδωσα εξετάσεις και πέρασα, έδωσα συγχρόνως και στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης γιατί ήξερα ότι αυτό ήταν πραγματικά που ήθελα να κάνω. Τα άλλα τα έκανα για να ηρεμήσουν οι δικοί μου καθώς θεωρούσαν την ηθοποιία ένα καθαρά ανασφαλές επάγγελμα.

Τις σπουδές στο πανεπιστήμιο τις ολοκληρώσατε;

Τις σπουδές τις σταμάτησα αφού κατάλαβα ότι δεν γίνεται να κάνεις καλά δύο πράγματα μαζί. Έτσι, τελείωσα τη σχολή του Κουν και έφυγα για το Λονδίνο, στο London School of Dramatic Art όπου και παρέμεινα για 2 χρόνια. Γύρισα πίσω και βρήκα αμέσως δουλειά στο θέατρο της Τζένης Καρέζη και μου έκλεισε και ένα συμβόλαιο ο Τζαίημς ο Πάρις που είχε εταιρία παραγωγής ταινιών. Η καριέρα μου ήταν συγχρόνως θέατρο- κινηματογράφος και μετά θέατρο- κινηματογράφος- τηλεόραση.

Εύκολη σταδιοδρομία;

Όταν ξεκίνησα είχα δώσει ένα περιθώριο στον εαυτό μου ότι αν μετά από 4-5 χρόνια δεν τα κατάφερνα θα σταμάταγα. Από εκεί και πέρα νομίζω ότι δούλεψε πολύ η καλή μου τύχη, η πολύ δουλειά και οι επιλογές που έκανα αφού πάρα πολύ γρήγορα άρχισα να δουλεύω. Είχα ένα ένστικτό νομίζω στις επιλογές μου.

Και η πρώτη σας δουλειά πως προέκυψε;

Τότε δεν υπήρχαν τα βιογραφικά, πήγαινα λοιπόν από πόρτα σε πόρτα και ζήταγα δουλειά. Την πρώτη ευκαιρία μου την προσέφερε η Καρέζη για κάτι που ήταν εντελώς οξύμωρο για μένα, το ύψος μου. Ενώ ήταν κάτι που με δυσκόλευε αφού για την γενιά μου ήμουν ίσως η πιο ψηλή κοπέλα, στην προκειμένη περίπτωση με βοήθησε αφού έψαχναν μία εντυπωσιακή παρουσία να κάνει την αυτοκράτειρα Μαρία Λουΐζα, στην «ΚΥΡΙΑ ΔΕΝ ΜΕ ΜΕΛΕΙ» του Σαρντού με το θίασο Καρέζη- Καζάκου. Αμέσως λοιπόν έκλεισα τον πρώτο μου ρόλο και άρχισε να ξετυλίγετε το κουβάρι.