της Ρένιας Ρηγοπούλου Παρασκευή μεσημέρι. Φθάνω στη Πάτρα. Η ίδια κατάσταση...Αφγανοί μετανάστες στο διάζωμα που χωρίζει τις δύο κατευθύνσεις της εθνικής οδού, έτοιμοι να πηδήξουν στο δρόμο, να σκαρφαλώσουν στη πρώτη νταλίκα που θα περάσει μπροστά τους και να εξασφαλίσουν μ’ αυτό τον τρόπο το εισιτήριο τους για την Ιταλία.Είναι οι ίδιοι Αφγανοί που πριν ένα χρόνο επιχειρούσαν το ίδιο στην παραλιακή οδό της Ηρώων Πολυτεχνείου, στη μαρίνα της Πάτρας, όχι πάντα με επιτυχία! Ένας λάθος υπολογισμός της απόστασης, μερικά δευτερόλεπτα καθυστέρησης και βρίσκονταν ξαπλωμένοι στη μέση του δρόμου και αφημένοι στη τύχη τους, στην τύχη που θα έχουν αν ο οδηγός του επόμενου οχήματος πατήσει έγκαιρα το φρένο..
3 ΜΑΡΤΙΟΥ 2009. ΣΚΑΪ. «Αφγανός πρόσφυγας προσπάθησε να σκαρφαλώσει σε νταλίκα κοντά στο λιμάνι της Πάτρας, δεν τα κατάφερε και έπεσε στον δρόμο. Η νταλίκα που ακολουθούσε δεν πρόλαβε να μειώσει ταχύτητα και τον χτύπησε με δύναμη. Ακολούθησε μεγάλη ένταση με τους Αφγανούς να θεωρούν πως υπήρχε πρόθεση από τον οδηγό της νταλίκας. Απέναντι στους συγκεντρωμένους Αφγανούς βρέθηκαν αμέσως διμοιρίες ΜΑΤ που έριξαν άπειρα δακρυγόνα ενώ πίσω από τα ΜΑΤ γρήγορα εμφανίστηκαν γνωστοί ακροδεξιοί ανάμεσα σε "αγανακτισμένους" κατοίκους. Γρήγορα κατέβηκαν και μέλη της Κίνησης για την υπεράσπιση Προσφύγων και μεταναστών.»Και αυτή είναι η καθημερινότητα της Πάτρας τα τελευταία χρόνια!
Απευθύνομαι σε έναν ιδιοκτήτη βενζινάδικου που βρίσκεται στην εθνική οδό, στην είσοδο της Πάτρας και μου λέει χαρακτηριστικά: «Εδώ και τρεις μήνες ζούμε ένα δράμα! Δε μπορούμε να εξυπηρετήσουμε τους πελάτες μας και κυρίως τις νταλίκες που την ώρα που σταματούν για ανεφοδιασμό οι Αφγανοί προσπαθούν να μπουν σ’ αυτές. Το τελευταίο καιρό έχουν δημιουργηθεί επεισόδια ανάμεσα σ’ εμάς και τους αυτούς, επειδή τους εμποδίζουμε να μπουν λαθραία στα φορτηγά και αυτοί μετατρέπουν τη περιοχή σε πεδίο μάχης, ρίχνοντας πέτρες εναντίων μας. Πολλοί οδηγοί φορτηγών χρησιμοποιούν πλέον τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και το λιμάνι της Ηγουμενίτσας για τη μεταφορά τους στην Ιταλία, με αποτέλεσμα και το λιμάνι της Πάτρας να χάσει την δυναμική του. Πρέπει κάτι να γίνει, δε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση..»Η αλήθεια είναι ότι η Πάτρα αποτελεί ειδική περίπτωση καθώς είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Η πόλη, όπως και ολόκληρη η Ελλάδα, είναι για την πλειοψηφία των αλλοδαπών ο ενδιάμεσος σταθμός και όχι ο προορισμός. Ο προορισμός των ανθρώπων αυτών είναι χώρες της δυτικής Ευρώπης, προορισμός ο οποίος εξαρτάται από πιθανή ύπαρξη συγγενών τους εκεί , από την ύπαρξη οργανωμένης κοινότητας ομοεθνών τους ή απλά, από τις παραπλανητικές υποσχέσεις που τα οργανωμένα κυκλώματα διακίνησης σκόπιμα δίνουν.
Οι άνθρωποι αυτοί φεύγουν από το, ευρισκόμενο εδώ και 30 χρόνια σε εμπόλεμη κατάσταση, Αφγανιστάν και φτάνουν στην Πάτρα μεταφερόμενοι από κυκλώματα λαθροδιακινητών. Τα κυκλώματα σκόπιμα δεν τους ενημερώνουν για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση. Εδώ, έχουν νομικά παγιδευτεί, διότι οι διακινητές τούς έχουν αποσπάσει τα επίσημα έγγραφα ταυτότητας και μένουν με μοναδική νόμιμη επιλογή να ζητήσουν άσυλο εδώ, καθώς μετά το σύμφωνο του Δουβλίνου κάθε πολίτης τρίτης χώρας δικαιούται να ζητήσει άσυλο μόνο στη χώρα εισόδου στην ΕΕ. Η μετακίνησή τους σε άλλη χώρα της ΕΕ είναι παράνομη και σε περίπτωση σύλληψής τους επιστρέφονται στην Ελλάδα ενώ, η απέλασή τους είναι ανέφικτη λόγω της εμπόλεμης κατάστασης στο Αφγανιστάν.
Συναντώ τον Χρήστο Καραπιπέρη, κοινωνικό λειτουργό του Ερυθρού Σταυρού της Πάτρας, αρμόδιο για θέματα μεταναστών. Στην συζήτηση που κάνουμε, αποκαλώ τους Αφγανούς «λαθρομετανάστες». Με διορθώνει, «αναφέρεσαι “στους ανθρώπους χωρίς έγγραφα”. Η εργασία μου σε έναν ανθρωπιστικό οργανισμό όπως ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός και η καθημερινή μου επαφή μαζί τους δεν μου επιτρέπει να τους δω ως "λαθρομετανάστες". Από πότε άλλωστε η μετακίνηση ενός ανθρώπου από μία χώρα σε μία άλλη με σκοπό την επιβίωση θεωρείται έγκλημα, λαθραία και αντιμετωπίζουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους a priori ως εγκληματίες;» Το ξανασκέφτομαι και έχει δίκιο. Τον ρωτάω για τις συνθήκες κάτω από τις ζουν αυτοί οι άνθρωποι και πως τους βοηθάει ο Ε.Σ. «όπως γνωρίζεις οι άνθρωποι αυτοί είχαν δημιουργήσει έναν καταυλισμό από παράγκες στη παραλιακή περιοχή της Πάτρας, κοντά στο λιμάνι αλλά το περασμένο Ιούλιο, με επέμβαση της αστυνομίας διαλύθηκε , για την ακρίβεια τον έκαψαν, και όσοι ήταν ανήλικοι προωθήθηκαν σε κέντρα συγκέντρωσης στην Άρτα και στην Αθήνα με αποτέλεσμα για ένα μήνα η Πάτρα να έχει ελάχιστους μετανάστες. Οι περισσότεροι όμως από αυτούς το έσκασαν και επανήλθαν σταδιακά στη πόλη. Αυτή τη στιγμή στη Πάτρα βρίσκονται περί τα 500 άτομα. Δεν έχουν δημιουργήσει καταυλισμό οργανωμένο γιατί αντιδρά η πολιτεία. Ζουν σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, σε πλατείες και στην ύπαιθρο. 'Έχουν ως σημείο αναφοράς έναν ελαιώνα στην περιοχή του έλους της Αγυιάς, όπου όμως συχνές αστυνομικές επιχειρήσεις τους απωθούν. Δεν έχουν πρόσβαση σε τροφή και οι περισσότεροι δεν έχουν καν τη στοιχειώδη ένδυση. Εμείς σαν Ερυθρός Σταυρός, εκτός από διάφορα συσσίτια που οργανώνουμε, είμαστε κοντά τους παρέχοντας ψυχοκοινωνική στήριξη, τους ενημερώνουμε για το νομικό καθεστώς στην Ελλάδα αλλά και στην Ε.Ε. σε σχέση με τους αλλοδαπούς χωρίς έγγραφα και τους αιτούντες άσυλο ενώ προσπαθούμε με κάθε τρόπο να αρθεί η προκατάληψη της τοπικής κοινωνίας η οποία παραπληροφορείται από τα ΜΜΕ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δραπετεύουν από τη χώρα τους εξαιτίας της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του πολέμου, της πείνας, και των διώξεων. Στην αναζήτηση ενός τόπου που θεωρούν ασφαλή, αφήνουν πίσω την πατρίδα τους, όλα τους τα υπάρχοντα και τα αγαπημένα τους πρόσωπα αλλά όχι τις μνήμες, την αξιοπρέπειά και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Η προσφυγιά δεν είναι έγκλημα. Είμαστε όλοι στο ίδιο πλοίο.»
Πριν κάνω τη συζήτηση αυτή μαζί του, ήμουν μια από τους εξοργισμένους Πατρινούς που έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους σαν μια πηγή προβλημάτων για τη πόλη μου, λόγω των επεισοδίων που δημιουργούνται συνέχεια. Μέτα από αυτό το ρεπορτάζ άρχισα να τους βλέπω σαν ανθρώπους που παλεύουν να επιβιώσουν και που ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου